Ik sta onder de douche en ik begin te huilen.
Mijn dochter is een paar weken geleden geboren. De muziek van tijdens de bevalling staat op en ik voel weer die gloed van gelukzaligheid, die allergrootste opluchting. De verbazing, de trots, de dankbaarheid voor dat moment. Het moment dat ik besefte dat ik ze daar en dan op de wereld zou zetten en dat het zou lukken. De tranen van geluk worden door de douchestralen meegenomen. Ik voel dat het geen tranen zijn die vastzitten in mijn lichaam, nee, ik voel dat ze vrij stromen. Kan een traan vrij zijn? Blijkbaar wel.
4,5 jaar geleden. Ik sta terug onder de douche. Ontroostbaar schokt mijn lichaam, gedempt door het geluid van de douche huil ik, ik huil en huil, elke dag opnieuw. Als ik mijn ogen sluit, flitsen de beelden van de bevalling van mijn zoon voorbij. Ik heb geen keuze. De beelden vliegen aan een razend tempo langs mijn netvlies.
Ik voel het terug, de emoties, de pijn.
Oh die pijn.
Is dit normaal?
Als ik naar mijn zoon kijk, voel ik liefde. Wat is dit een prachtig kindje. Maar waarom word ik dan zo geplaagd door de beelden en angst? Ik kan niet tegen de geur van vruchtwater aan zijn hoofdje. De geur sleurt me terug naar het moment dat er iets kraakte in mij. Maar ik hoor deze geur toch de beste geur van de wereld te vinden? Ik heb nachtmerries over zijn geboorte, maar ik hoor dat toch de mooiste dag van mijn leven te vinden?
Het gebeurt op momenten dat ik het niet zie aankomen. Zelfs een bezoek aan de tandarts is onverwacht voer voor herbeleving, de lichten, de lighouding, waarom vertelt niemand je dit? Ik kan niet de enige zijn.
Ik huil.
Ik huil om een pijn die er niet meer is. Ik ben niet in gevaar. We zijn allemaal gezond. Onze zoon is hier en hij is fantastisch.
En toch huil ik.
Ik zoek naar een term. Mijn wereld is niet enkel donker, zijn geboorte niet enkel negatief, de kraamperiode niet enkel pijnlijk…
En toch huil ik.
Ik lijd aan fantoomtranen.
Ik sta terug in onze badkamer in het heden. Hoor ik mijn dochter wenen? Nee, waarschijnlijk zo’n fantoomgehuil dat moeders wel vaker onder de douche horen. Ik besef dat ik al dagen niet meer gehuild heb, dat ik geen flashbacks heb naar het moment dat ik mijn dochter in bad lanceerde, geen nachtmerries. Ik kan mijn brein merendeel van de tijd zelf sturen doorheen mijn herinneringen, en als ik wil richting de geboorte van onze dochter. Het is nu pas, door dit te ervaren, dat ik in zijn volledigheid voel dat vorige keer niet is zoals het hoort te zijn. Dat het anders kan.
Ik kan de geboorte van onze dochter even bezoeken als ik wil. De geuren, de geluiden, de pijn van de weeën, het warme water, oh wat is dit intens; ik maak een grapje, iedereen in de verloskamer lacht; het moment dat ik haar op mij leg, de geur van haar hoofdje, de glimlach van mijn man vervuld met opluchting omdat hij beseft dat er iets nu pas terug ‘heel’ is achter de ogen van zijn vrouw.
Ik zou kunnen zeggen dat ik geheeld ben door deze geboorte, en dat is ergens waar. Maar niet enkel door dat moment dat onze dochter de lijn van de keizersnede voorbij wurmde in mijn bekken. Nee, ook door de maanden die aan deze geboorte voorafgingen. De gesprekken die mijn man en ik durfden te hebben met elkaar en zorgverleners. Ook door radicaal voor onszelf te durven kiezen deze keer. Door resoluut voor onszelf en elkaar te zorgen. In al zijn vormen. Zowel tijdens de zwangerschap, bevalling, als nu in de kraamperiode.
Een vrouw die baart kan niet doen aan zelfzorg.
Waarom zorgen we als wereld niet beter voor haar?
Ik kijk naar mijn zoon: een geweldige, gelukkige jongen. En ik voel me niet schuldig hoe hij ter wereld kwam. Zijn geboorte was voor hem eigenlijk een mooie weg.
Ik vind het wel erg dat hij zo’n verdrietige mama had. Een mama die los over al haar grenzen liet gaan om iedereen gelukkig te maken behalve zichzelf. Een mama die daarna elke dag moest horen hoeveel mensen er stierven aan een gek virus. Een mama die terwijl ze zat uit te zoeken waarom haar borsten continu ontstekingen kregen, uit haar raam mensen zag wandelen met grote pakken toiletpapier.
‘Hallo, ik ben hier!’, vormden mijn lippen zonder geluid.
Dauw achterlatend op het raam.
4,5 jaar later lijkt dit te komen uit een slechte film.
4,5 jaar later is de wereld gelukkig anders, maar hij staat evengoed in brand.
4,5 jaar later verdienen moeders nog steeds méér dan de maatschappij hen geeft.
4,5 jaar later. Mijn man brengt me eten op bed. 40 dagen lang. Mijn zoon kruipt tegen mijn zij en kijkt naar zijn zus die in mijn schoot ligt: “Jij bent mijn lievelings mama, en zusje ook, en papa ook. Maar jij bent echt mijn lievelings.”
Jij de mijne, lieve zoon.
Ik voel, ruik, zie, proef, hoor, onze twee kinderen.
Dit is ons gezin,
En ons gezin is ‘heel’.
En ik ook.
Deze post is geschreven door Noriko. Ze is mama van Linus en Willow en werkt als doula en theatermaker- en docent. Meer infomatie over haar werk als doula vind je op www.doulanoriko.be of op instagram @noriko_doula
Leestip:
‘Waar zijn de wolken een pleidooi voor minder zelfzorg’ van Suzanne Grotenhuis
Comments